WLEWODZIEŃ - party time 🎉

     Jak wspomniałam w ostatnim poście, w poniedziałek byłam w Centrum Onkologii w Warszawie. Nie chcę się chwalić, ale już na samym początku dostałam tam coś w rodzaju karty stałego klienta. W rzeczywistości jest to system, który ma przyszłościowo usprawnić rejestrację pacjentów. Jednak w związku z tym, że biorę udział w badaniu klinicznym, czuję się jakbym miała niewidzialną, złotą kartę. Podpisując umowę na leczenie, otrzymałam informację ilu pacjentów bierze razem ze mną udział w badaniu - ok. 26 w Warszawie, a w całej Polsce pewnie zamyka się to w nieco ponad 50 pacjentach (CO w Warszawie ma jeszcze oddział w Krakowie i Gliwicach) . W dzisiejszym poście, chciałabym opisać dokładnie jak wygląda mój `wlewodzień`. 

     Z racji tego, że mieszkam w okolicach Wrocławia, do Warszawy jadę dzień wcześniej wieczorem z moim tatą. Myślę, że do końca leczenia zapoznam się z całą biografią  taty oraz różnymi ciekawymi historiami z naszej rodziny. Po takiej podróży śpię jak zabita, a rano muszę wcześnie wstać, żeby dojechać na godzinę 8.00. Oczywiście żadne śniadanie nie wchodzi w grę, bo pielęgniarki sympatycznie witają mnie pobraniem krwi, ale za to wskazane jest picie dużej ilości wody. Niestety, mój problem polega na tym, że żyły nie są widoczne na tyle żeby założyć w nie wenflon z zamkniętymi oczami. W akcie desperacji, kiedy problem staje się bardzo uciążliwy, pielęgniarka prosi mnie o trzymanie ręki pod ciepłą wodą przez jakiś czas. Przykro mi, że pewnie przeze mnie wzrastają rachunki za wodę.
     Po porannej `akupunkturze` kolejnym punktem programu jest rozwiązanie ankiety, w której pytania dotyczą głównie mojego ogólnego samopoczucia, bądź tego czy leki znacząco wpłynęły na moje funkcjonowanie w ciągu dnia. Najbardziej zabawnym jak dla mnie pytaniem jest : Czy martwiła się Pani? Czy autor tej ankiety sądzi, że ludzie którzy znajdują się w Centrum Onkologii moją wszystko za przeproszeniem- gdzieś i znieczulają się jakimiś zielonymi liśćmi żeby zaznaczyć 1 (jedynka to odpowiednik słowa wcale) ?! Myślę pozytywnie, ale nie da się uniknąć zmartwienia stanem zdrowia, bo to dostaje się w pakiecie z raczkiem.

Ankieta

     

     Po wypełnieniu takiej ankiety kolej na dalsze atrakcje, czyli np. test ciążowy, który muszę robić właściwie za każdym razem kiedy mam wlew, czyli co cztery tygodnie. Lekarze muszą być pewni, że nie spodziewam się dziecka, ponieważ podanie mi leku w takim stanie stanowiłoby bardzo duże zagrożenie dla płodu. Jeszcze trochę i zrobię więcej takich testów niż moja mama w całym swoim życiu. Następnie pozostaje czekanie na wszystkie wyniki w doborowym towarzystwie. Wcześniej pisałam, że jestem najmłodszą leczoną w ramach badania klinicznego, dlatego moi znajomi z korytarza ( wszystko odbywa się w korytarzu, który wygląda jak długa poczekalnia)  mają średnio ok. 70 lat chociaż zdarzają się jakieś młodsze panie po pięćdziesiątce. Uwielbiam słuchać ich szalonych opowieści sprzed lat, często dzielimy się też swoimi doświadczeniami związanymi z czerniakiem. Pogawędki przerywa zazwyczaj moja lekarka prowadząca leczenie, która zaprasza na badanie do gabinetu.

     Zanim podadzą mi wlew lekarz przeprowadza dokładny wywiad pytając czy np. wystąpiły jakieś skutki uboczne, po czym osłuchuje mnie, sprawdza czy mam powiększone węzły chłonne (bądź czy te, które były wcześniej powiększone powiększyły się bardziej) oraz ogląda moje gardło. Po wszystkim w podskokach truchtam z powrotem do towarzystwa i czekamy razem na drinki. Pielęgniarki wywołują każdego po kolei, a kiedy już rozsiądziemy się na całej długości holu, widok jest jedyny w sowim rodzaju. Wystarczy wyobrazić sobie ok. 15 osób podłączonych do kroplówki wciąż śmiejących się z rozmaitych historii. Ostatnio np. pan Mirek opowiadał jak bardzo lubi wypłynąć swoją żaglówką oraz o przygodach jakie mu się przytrafiły. Gdybyśmy tak nie robili, chyba byłoby strasznie drętwo. Swoją drogą, przypomina mi to taką onkologiczną wersję " W przychodni przeżycia" znanej z kabaretu Paranienormalni. 

     Mój wlew trwa do godziny, najpierw leci gwóźdź programu- Nivolumab, a zaraz po nim sól fizjologiczna, żeby wszystko przepłukać. Po wszystkim żegnam się z pielęgniarkami i oczywiście znajomymi, potwierdzam datę kolejnego wlewu i to tyle. Czas płynie tam mimo wszystko, bardzo szybko. Zaczynam rano, a wychodzę ze szpitala koło 15.00, a gdybym miała porównać to do siedzenia na wykładach stwierdzam, że nie odczuwa się tak tych godzin kiedy tyle się dzieje w przeciwieństwie do nudnych zajęć. Wierzę mocno w to, że całe leczenie warte jest każdej sekundy spędzonej w tym korytarzu. Kolejny wlewodzień już 15 stycznia 2018 r :)