Wspomnienia z ferii

      Po niemal tygodniu w szpitalu na przymusowych feriach, wyjście na świeże powietrze może być niebezpieczne. Jak tylko otworzyły się drzwi, poraziła mnie biel śniegu, a płuca niemal zwariowały od takiej ilości tlenu. To był jak dotąd mój najdłuższy pobyt na oddziale, bo np. po operacji wypisano mnie już kolejnego dnia do domu. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że czwarty stopień podwyższenia kinazy wymagał odpowiedniego leczenia i obserwacji, dlatego bez marudzenia położyłam się na szpitalnym łóżku.

     Szpital sam w sobie nie należy do miejsc, do których chętnie się chodzi. Jeszcze gorzej jest, kiedy przebywa się w Centrum Onkologii. Tutaj widać jaką plagą w dzisiejszych czasach są choroby nowotworowe i w cale nie ma reguły- czy ktoś jest młody czy starszy, czy jest bogaty czy biedny itd. Wszyscy walczą, nie o czas, ale o życie, żeby wciąż cieszyć się tym co mają. Większość jest po chemii, której objawy są widoczne, część przemieszcza się po korytarzu przy pomocy wózka, jeszcze inni w ogóle nie mogą wstać. Każdy z nas ( bo wciąż jestem w grupie, która walczyła, walczy i będzie walczyć ) inaczej radzi sobie z chorobą. W sali, w której pomieszkiwałam, były jeszcze trzy panie, wszystkie miały mięsaka. Sama nazwa nie brzmi przyjemnie i na pewno nie jest to też nic fajnego. Ich historie, podobnie jak wielu innych osób, które poznałam przez ten czas bardzo mnie ujęły, choć jest jedna rzecz, którą ciężko znosiłam w naszym towarzystwie- cisza. Jedna pani patrzyła się w okno, inna w ścianę, jeszcze ktoś inny w sufit, takim smutnym wzrokiem, nie mówiąc nic. Wiadomo, strach unosi się w powietrzu, taka wszechobecna niepewność - co to będzie?

      O tym jak ja radzę sobie z chorobą, większość czytelników już chyba wie- najbardziej motywuje mnie rodzina, przyjaciele (czyli Wy) , ale przy okazji myśl, że może ktoś kto to czyta, dostanie jakąś dawkę otuchy. Bywa też, że złe samopoczucie zabijam uśmiechem i żartem :) . Staram się być wyrozumiała, bo jednak może z racji wieku i tego, że np. nie mam męża czy dzieci, inaczej postrzegam tą czarną rzeczywistość. Domyślam się jak ciężko musi być w takich sytuacjach. Nie chciałam za bardzo poruszać tych drażliwych tematów z jednymi z silniejszych matek jakie poznałam, a które leżały ze mną w sali, ale delikatnie próbowałam żeby choć raz w ciągu dnia uśmiechnęły się z mojego głupiego dowcipu. Nic na siłę, przecież sama też potrzebuję najzwyczajniej w świecie się wypłakać, najlepiej zamknąć się w jakiejś klitce, albo zatrzasnąć drzwi od auta i dać upust emocjom, które noszę w sobie. ALE! Kiedy jestem wśród innych, nie chcę żeby utkwił im w głowie obraz mnie totalnie zdołowanej, z podkową na twarzy, bo to własnie oni napędzają mnie do działania.

     Z ciszą, która dla mnie była dość nieprzyjemna radziłam sobie chowając się w nieco głośniejszej, świetlicy dla pacjentów. Tam życie tętni, a ludzie choć podłączeni do kroplówek, chętnie ze sobą rozmawiają. Moją uwagę przykuła pewna rodzina. Mama, tata, brat i siostra chłopaka, który również był na oddziale z mocno zaawansowanym nowotworem (z przerzutami), a dla którego jak już niestety wiedzą rodzice- nie ma nadziei. Mimo wszystko, cała rodzina zrezygnowała ze swoich dotychczasowych zajęć aby spędzać jak najwięcej czasu ze swoim synem i bratem. Żartują w najlepsze, grają w karty i wspólnie rozmawiają, jakby chcieli dowieść, że jest coś silniejszego od choroby. Bo jest! Zapewne nie jest lekko, ale tak bardzo cieszyłam się, że mogłam być świadkiem tego jak bardzo im na sobie zależy. 

     Już wczoraj miałam napisać ten post, ale po powrocie do domu spakowałam walizki i wspólnie z tatą, który tak dzielnie opiekował się mną przez cały tydzień, postanowiliśmy dojechać na ferie do mojej mamy i sióstr. Widok wszystkich w komplecie w połączeniu z moją myślą z tyłu głowy - jakie to ogromne szczęście, że wszystko dobrze się skończyło - to najlepsze lekarstwo. Teraz mogę spokojnie ładować baterie i trochę odpocząć, bo już w poniedziałek , 29 stycznia czeka mnie kolejna wizyta w Warszawie- tomograf. 

BARDZO MOCNO DZIĘKUJĘ WAM ZA WSPARCIE, KTÓRE ODCZUWAM CAŁY CZAS, ALE W TYM TYGODNIU SZCZEGÓLNIE DODAŁO MI SIŁ :)

Pozdrawiam z drugiego turnusu w górach,
Natalia