Wciąż wyzwania

     Każdego dnia, każdy człowiek bez wyjątku, spotyka na swojej drodze jakieś wyzwania. Bardzo często o wyzwaniu można mówić kiedy spotykamy się z nową sytuacją, nieznaną albo z przeszkodą, która wydaje się być nie do przeskoczenia. Chociaż liczyłam na to, że moich wyzwań będzie już może minimalnie mniej, to wciąż się pojawiają i to o różnym stopniu trudności. Pomijam już studia, bo te w tym roku, choć wciąż mają wpływ na mój tryb życia itp., to potraktowałam je jako coś dodatkowego, co w obliczu diagnozy było najmniej ważne. Chwilami wątpiłam, że je ukończę razem z rówieśnikami (w sumie jeszcze nie miałam obrony pracy 😉, ale już widzę światełko w tunelu), a kiedy w końcu wcisnęłam w klawiaturze ostatnią kropkę w pracy licencjackiej pisanej z przerwami, poczułam coś co chyba można nazwać dumą, ulgą. Pewnie to co napisałam nie jest pracą naukową z górnej półki, ale każde zdanie stworzyłam w różnym miejscu (m.in. w szpitalu), z różnym samopoczuciem i dzięki temu, wszystko złożyło się w całość o symbolicznym dla mnie wymiarze- mimo, że czasami zdarza mi się w coś powątpiewać, to staram się jak mogę nie poddać i walczyć do końca. W przyszłym tygodniu przede mną kolejne wyzwanie- zabieg pod narkozą.

     Ostatni napisany przeze mnie post "Wyniki", był moim wirtualnym okrzykiem radości. Po jego publikacji, jakieś dwa dni później skontaktowałam się z Panią Doktor i usłyszałam, że 13 czerwca czyli już w przyszłą środę będę miała zabieg usunięcia węzła, pomimo dobrego wyniku biopsji. To dlatego żeby nie kusić, jak to dziś określiła w wiadomości jedna z czytelniczek, skorupiaka, żeby się w nim zagnieździł. Ognisko pierwotne czerniaka, w moim przypadku, nie zostało zlokalizowane, a wcześniejszy przerzut do węzłów chłonnych w prawym dole pachowym był bardzo blisko, obecnie delikatnie powiększonego, węzła. Już podczas biopsji kilka tygodni temu Pan chirurg mówił, że ew. wycięcie z racji jego głębszego położenia jest możliwe najprawdopodobniej w warunkach bloku operacyjnego. Sama jednocześnie cieszę się, że pozbywając się dziada pozbywam się części niepokoju i standardowo po podjęciu ważnej decyzji zaczynałam już odczuwać delikatne obawy z cyklu "A co jeśli...". Wczoraj jednak odwiedziła mnie moja bardzo dobra koleżanka, wierny kibic w mojej walce, dostałam kolejną pokrzepiającą wiadomość od czytelniczki bloga i dzięki temu spędziłam świetnie dzień. Ani razu nie przeszło mi przez myśl "A co jeśli...". A co mnie to właściwie obchodzi? Będę się martwić jeśli to `jeśli` w ogóle się pojawi. 

    W przyszłym tygodniu kolejna wizyta w Centrum Onkologii. Dzień przed zabiegiem będę miała jeszcze wykonywane niezbędne do zabiegu, badania. W środę zabieg, a w czwartek do domku. Kiedy jestem poddenerwowana, ciężko mi zasnąć i w krytycznym momencie rozważam nawet liczenie baranów (nie ma to jak wyższa matematyka nocą). Szukając jeszcze jakichś plusów zabiegu- właściwie jest szansa, że pod narkozą przyśni się coś ciekawego i w końcu się wyśpię, bo zarywając w zeszłym tygodniu noce, kończąc pisać pracę trochę się przeforsowałam, co odbiło się na samopoczuciu. Dzisiaj jest już znacznie lepiej, potrzebowałam solidnej regeneracji sił i czuję się gotowa na kolejne wyzwanie, bo czy małe czy duże, pewnie się jeszcze pojawi. 

PS/ Bardzo dziękuję za tak pozytywne wiadomości wszystkim czytelnikom i znajomym. 

Pozdawiam! 

Natalia