Rocznica w wielkim stylu

     28.06.2017 r- dokładnie rok temu miałam biopsję, której wynik zmienił całe moje życie. Melanoma Malignum, czyli czerniak, to był wielki szok nie tylko dla mnie, ale też dla całej mojej rodziny. Ten dzień pamiętam jakby to było wczoraj i chyba zawsze już tak będzie. Chociaż kiedy pobrano fragment z węzła chłonnego do badania jeszcze nie znałam wyniku, to nawet nie będąc lekarzem i widząc na ekranie USG trzy kulki każda o rozmiarze 3 cm miałam silne przeczucie, że to coś poważnego, być może rak. Mimo to, starałam się te kilkanaście dni zanim poznałam wynik, przeżyć normalnie, robiąc rzeczy które sobie zaplanowałam. Dlatego też pojechałam do Hiszpanii ze świadomością, że najprawdopodobniej nie zostanę tam tak długo jak planowałam, poznałam ciekawych ludzi, kulturę... Przez ten cały czas utrzymywałam kontakt z rodzicami i pamiętam jak podczas jednej z rozmów tata powiedział mi "Cokolwiek by to nie było, będziemy z tym walczyć razem".

I tak właśnie było i jest do dziś- wyciachano mi węzły, dostałam wlewy na dobicie czarnego raczka, zwalczyłam 4 stopień zapalenia mięśni, zmieniłam sposób odżywiania i ŻYJĘ. We wszystkim miałam ogromne wsparcie rodziny i znajomych (no może tylko na taką dietę nikt się nie chciał skusić :D ). Dwa tygodnie temu przeszłam operację wycięcia podejrzanego węzła i jak się okazało po otrzymaniu wyniku histopatologicznego- nie było w nim komórek nowotworowych! Tak się cieszę, że w tak wielkim stylu mogę świętować rok odkąd poznałam diagnozę. Węzeł był pozapalny (Lymphadema Reactiva). Nie powiem, stres że coś zostanie wykryte był duży, ale jak to dobrze, że tak się skończyło. Kamień spadł mi z serca, a węzeł zniknął z piersi. Wczoraj podczas wizyty usłyszałam od Pani doktor- Proszę normalnie żyć. Pewnie nic już do końca nie będzie normalne, a przynajmniej nie takie jak kiedyś, ale cieszę się że tak bardzo zmieniłam podejście do życia. Jeszcze bardziej cieszy mnie kiedy uda mi się zarazić tym podejściem do życia moich znajomych. Wiem już, że są problemy i problemiki, że warto doceniać każdą chwilę. Jako osoba wierząca w Boga, czuję że moja wiara też jest teraz silniejsza i mimo, że nie pisałam o tym za wiele wcześniej na blogu, to mogę śmiało stwierdzić, że każdy mój post i każde słowa nadziei wynikają właśnie z wiary. Świadomość jak wielu czytelników, przyjaciół, nieznajomych i oczywiście rodziny modliło się w mojej intencji, to dla mnie jeszcze większe wsparcie. Niezależnie od tego, jaki jest Twój pogląd na wiarę, ja jestem dzięki niej pewna jednego- czuję, że życie ma sens, nawet jeśli spotkała mnie choroba, wiele dobra doświadczyłam w tym czasie i wierzę że Ktoś nade mną czuwa. 

To właśnie przeczytałam rok temu w wyniku histopatologicznym.

   Trzymam kciuki za wszystkich, którzy wiem, że jeszcze walczą i życzę Wam wszystkiego najlepszego. Wierzę, że też się uda. Może moja historia doda komuś nadziei, taki właśnie cel przyświecał mi kiedy zakładałam tego bloga. Dzisiaj jestem szczęśliwa, że rok później, 28.06.2018r na mojej twarzy jest uśmiech, a nie litry wylanych łez.