Wyniki

     Mam nadzieję, że klawiatura jest wodoodporna bo zalewają ją właśnie łzy szczęścia. Wieści przekazałam już chyba wszystkim najbliższym osobom, więc i tutaj też się nimi podzielę, ale zanim to nastąpi zbuduję trochę napięcia żeby zobrazować stan przedzawałowy jaki mi dzisiaj towarzyszył (dla tych, którzy naprawdę mają problemy sercowe- zapewniam happy end ;) ). Tak jak napisałam w ostatnim poście, w środę byłam w Warszawie, bo miałam mieć wycinany dwudziesty trzeci węzeł. Niestety, na miejscu okazało się, że jest on położony głębiej niż sądzono i pozbycie się go jest możliwe tylko w warunkach bloku operacyjnego, dlatego jedynym rozwiązaniem sprawdzenia czy coś w nim się kryje była biopsja cienkoigłowa. Już raz miałam gruboigłową, więc wiedziałam mniej więcej czego się spodziewać, tyle że wspomnienia nie były najlepsze, zwłaszcza ze względu na jej wynik. Ktoś, kto już raz przeczytał `pozytywny` wynik (zawsze uważałam że powinni zmienić to nazewnictwo, bo nijak ma się do znaczenia dla pacjenta), wie dokładnie jaki stres jest przy każdym kolejnym.

     Pamiętając długość igły przy biopsji gruboigłowej, zdziwiło mnie, że ta miała się odbyć bez znieczulenia, ale ostatecznie nie było tak źle. Jak to powiedział chirurg "to tylko nakłucie". Na szczęście miejsce wcześniej zostało tak pouciskane, że ból który już odczuwałam działał jak znieczulenie. Najmniej przyjemny moment to ten, kiedy igła przypadkiem dotknęła żebra. Cały zabieg w cale nie był na tyle bolesny jak się spodziewałam zwłaszcza słysząc, że węzeł jest głębiej, po prostu- nie należał do przyjemnych. Biopsja to pestka, gorsze jest oczekiwanie na jej wynik. Świadomość, że zmiana jest po stronie, w której wcześniej znajdował się czerniak i to w sporej ilości węzłów, nie sprzyja pozytywnemu myśleniu. W dodatku w drodze do domu zaczęłam się fatalnie czuć, nie mówię już o tym co przeżyłam w nocy. Kolejny dzień przeleżałam w łóżku, wczoraj nastąpił progres- zrobiłam w domu jakieś 350 m spaceru, a dzisiaj...mogłabym pobiec gdziekolwiek mnie nogi poniosą.

     Przez złe samopoczucie i dodatkowe emocje związane z oczekiwaniem na wynik, który miał być w poniedziałek, trochę odcięłam się od świata. Kiedy padł mi się wczoraj telefon, nie chciałam go ładować, bo w tak trudnych chwilach wolę być całkiem sama, w gronie jedynie najbliższej rodziny, choć myślę o wszystkich, którzy mnie wspierają (i bardzo za to dziękuję :) ). Dzisiaj około 15.00, uznałam, że może czas go włączyć. Przypadkiem nacisnęłam ikonę e-maila i od razu moją uwagę przykuł temat wiadomości od Pani Doktor. Jest sobota, a nie poniedziałek, w który miały być wyniki. Chwała, że lekarze nie budują napięcia i piszą o co chodzi już w temacie- "w wyniku biopsji bez komórek nowotworowych". Kamień spadł mi z serca, a raczej węzeł z moich okropnych myśli. To najlepsza wiadomość w tym roku! Nie jestem w stanie opisać jak bardzo się dzisiaj cieszę, więc napiszę tylko, że moja radość jest na tyle wielka, że poprosiłam rodziców o kawałek tortu najlepiej czekoladowego z cukierni (zawsze to dawka magnezu) aby to uczcić. Dzisiaj obchodzę swój przedwczesny dzień dziecka, ale spokojnie nie przyzwyczajam się i nadal będę trzymać dietę. Cieszę się z jeszcze jednego powodu. Moja siostra pojutrze obchodzi swoje trzynaste urodziny. Dzięki dzisiejszej wiadomości wszyscy, ze mną na czele, będą je obchodzić z najszerszymi uśmiechami na twarzy. 

Kiedy nie ma czarnego raczka, przyda się to uczcić czarnym tortem w tym stylu 😃